Het eindeloze politieke getouwtrek over de gezondheidszorg in de Verenigde Staten – waarbij de Democraten aandringen op subsidieverlengingen en de Republikeinen opkomen voor gezondheidsspaarrekeningen – vermijdt fundamenteel het centrale probleem: de onhoudbare, steeds stijgende totale kosten van medische zorg. Beide benaderingen verschuiven slechts de financiële lasten en zorgen ervoor dat consumenten en belastingbetalers uiteindelijk de rekening betalen.
De illusie van oplossingen
Het verlengen van subsidies uit de Affordable Care Act (ACA) vertraagt alleen maar het onvermijdelijke. Verzekeringsmaatschappijen zullen, onder druk van aandeelhouders, de stijgende kosten doorberekenen aan polishouders via hogere premies en eigen risico’s. Op dezelfde manier pakt het uitbreiden van overheidssubsidies de onderliggende kostenfactoren niet aan; het herverdeelt simpelweg het financiële gewicht onder de belastingbetalers.
De Republikeinse voorkeur voor regelingen met een hoog eigen risico en gezondheidsspaarrekeningen (HSA’s) biedt beperkte verlichting. Deze hulpmiddelen werken het beste voor routinematige zorg waarbij de prijzen duidelijk zijn: een doktersbezoek, kleine behandelingen. Maar als je met een catastrofale ziekte te maken krijgt, is het idee om ‘rond te shoppen’ voor een harttransplantatie of te onderhandelen over de prijzen voor chemotherapie absurd. Zorgverzekeringen zijn er juist om individuen te beschermen tegen deze onvoorspelbare financiële lasten die veel op het spel zetten.
Het 5%-probleem: waar de kosten werkelijk liggen
De echte drijvende kracht achter de gezondheidszorguitgaven zijn niet de inefficiënte dekkingsregelingen, maar de geconcentreerde, dure gevallen. Uit gegevens van het Agency for Healthcare Research and Quality blijkt dat de duurste 5% van de bevolking bijna de helft van alle gezondheidszorguitgaven voor zijn rekening neemt, terwijl de bovenste 1% alleen al ruim 21% consumeert. Dit gaat niet over individuele nalatigheid; het is een structurele fout in de manier waarop complexe, dure behandelingen worden geleverd en betaald.
Discretie van artsen en het gebrek aan transparantie
In zeer complexe gevallen ontbreekt het patiënten vaak aan de medische expertise om behandelaanbevelingen te evalueren. Ze zijn sterk afhankelijk van het oordeel van artsen, wat betekent dat de beslissingen van artsen de totale uitgaven aanzienlijk beïnvloeden. Dit creëert een systeem waarin het medische aanbod – wat artsen bestellen – de vraag stimuleert, in plaats van de keuze van de consument. Zonder grotere prijstransparantie en gestandaardiseerde kosteneffectiviteitsanalyses zullen deze kosten blijven stijgen.
Het huidige debat over subsidies en belastingvoordelen leidt af. Het fundamentele probleem is niet wie betaalt, maar hoeveel alles kost. Totdat beleidsmakers de grondoorzaken van de hoge prijzen in de complexe zorg aanpakken, zal het systeem kapot blijven.
