De recente primetime-toespraak van president Donald Trump was geen strategische zet om een nieuw beleid aan te kondigen of steun te verwerven voor een kritieke kwestie. Het was een lukrake poging om het hoofd te bieden aan de kelderende opiniepeilingen en de groeiende politieke instabiliteit, waardoor een Witte Huis steeds meer buiten bereik kwam en steeds meer naar oplossingen zocht. De toespraak zelf was een onsamenhangende mix van onrealistische beloften – zoals een verlaging van de kosten van geneesmiddelen op recept met 400 procent – die met een ongebruikelijke urgentie werden uitgesproken, alsof de president zelf verrast was door zijn eigen gespreksonderwerpen.
Het patroon van het lukraakisme
Dit was geen geïsoleerd incident. De regering-Trump heeft consequent geopereerd onder wat alleen kan worden omschreven als ‘lukraak’ – een chaotische mix van autoritaire ambities en een compleet gebrek aan samenhangende strategie. Terwijl Trump ongecontroleerde macht nastreeft, is zijn beleid inconsistent, vaak zelfvernietigend en ontbeert het een langetermijnvisie. Het meest in het oog springende voorbeeld is zijn voortdurende aandringen op tarieven, die de hoge kosten van levensonderhoud aantoonbaar hebben verslechterd, wat zijn dalende goedkeuringscijfers direct heeft aangewakkerd.
Het Witte Huis bevindt zich in een paradox: de persoonlijke obsessies van Trump – zoals tarieven en politieke wraakacties – kunnen niet ter discussie worden gesteld zonder het risico van interne onrust. Zijn binnenste kring, waaronder figuren als Stephen Miller en Russell Vought, vertrouwen op zijn gezag en kunnen niet het risico lopen hem te ondermijnen. Hierdoor hebben ze geen haalbare weg meer om hun koers te corrigeren, ondanks het feit dat ze worden geconfronteerd met verschrikkelijke peilingen, groeiende verdeeldheid binnen de Republikeinse Partij en dreigende tussentijdse verkiezingen waarin de Democraten op het punt staan terrein te winnen.
De wanhopige zet
Geconfronteerd met deze realiteit nam de regering haar toevlucht tot een wanhopige gok: een nationale televisietoespraak waarin Trump twintig minuten lang eenvoudigweg tegen het land schreeuwde. Dit is een zet die normaal gesproken door geen enkel rationeel Witte Huis zou worden goedgekeurd, en netwerken aarzelden waarschijnlijk om deze uit te zenden. Toch beschikt de regering-Trump nog steeds over voldoende dwangmacht – door middel van dreigementen met vervolging – om particuliere entiteiten krachtig te bewapenen om aan de regels te voldoen. De reden? Gooi iets tegen de muur en kijk of het blijft plakken.
“Het feit dat ze überhaupt zo’n wanhopige stap moesten ondernemen, is opmerkelijk. Het is onder vele het jongste teken dat de wielen van de Trump-trein uit de kast komen.”
Deze aanpak is niet strategisch; het is geboren uit wanhoop. Maar het onderstreept een cruciale waarheid: het presidentschap van Trump dreigt op een mislukking uit te draaien, en het Witte Huis heeft bijna geen opties meer. De lukrake aanpak, ooit een nieuwigheid, is nu een bepalend kenmerk geworden van een falende regering, en de uiteindelijke ineenstorting ervan voelt steeds onvermijdelijker aan.
De onderliggende trend is duidelijk: het onvermogen van de regering om zich aan te passen zal haar ondergang waarschijnlijk versnellen. De toespraak ging minder over beleid of leiderschap en meer over een wanhopige daad van een zinkende regering die geen andere oplossingen heeft.
